Turkmenen zouden de afstammelingen zijn van Oghuz Khan, kleinzoon van Japheth.
Ongeveer 2.000 jaar geleden verlieten de Turkmeense stammen de Aziatische steppe en rukten westwaarts op naar Centraal Azië. Later bereiken zij ook Perzië, Syrië en Anatolië. Daar zijn ze vaak de naam bekend onder de naam van Oghuz-Turken.
Het Turkmeense volk bestaat uit een twintigtal volksstammen. In de landen waar zij vertoefden waren zij dikwijls in open conflict en in opstand tegen het bewind. Onafhankelijk werden zij echter zelden, op twee uitzonderingen na: de Karakoyunlu (Zwartschaap) en de Akkoyunlu (Witschaap). Zij stichtten in de 14e en 15e eeuw dynastieën die een belangrijke rol speelden in het politieke landschap van die tijd.
Veel documentatie is er echter niet bewaard over de staatsstructuren en de cultuur. De voornaamste bron is de ‘Genealogie’ van Abdul Ghazi (1660).
Tot in de 20e eeuw leven de Turkmeense nomaden voornamelijk van veeteelt.

Ongeveer 1 miljoen Turkmenen in Uzbekstan en Turkmenistan.
Ongeveer 100.000 Gurgan en Khorassan.
Ongeveer 200 à 300.000 Afghanistan.

Elke Turkmeen leeft in een yurt en maakt deel uit van een familie (in de ruime zin van het woord).
Kleinste groep (enkele yurten) is een obe. (Een obe beschikt over een individueel dier uit de kudde.)
Verscheidene obe vormen een tireh of tak van de stam.
Verscheidene tireh vormen een teyefeh, of sub-stam. (Iedere teyefeh beschikt over de kudde).
De stam, of Khalk is gevormd door verscheidene teyefeh.
Volgens het aanzien van de teyefeh, was hun plaatsing op de zomer of winterweiden min of meer gunstig bepaald.

Enkele bekende stammen:
Salor, Tekke, Yomud, Goklan, Arabatchi, Saryk, Ersari, Chodor, Beshir
Het gebeurt vaak dat naargelang de bronnen uit de literatuur, bepaalde volksstammen dan eens als khalk, dan eens als teyefeh gecatalogeerd worden.