De Kaukasische tapijten zijn afkomstig uit Georgië, Armenië en Azerbeidzjan. De knopers uit dit gebied genoten een uitstekende reputatie; het is niet zonder reden dat Shah Abas in de 16de eeuw 27.000 Armeense families manu militari naar zijn hoofdstad Isfahan liet overkomen. Daar, in de hof manufacturen, ontstonden de prachtigste tapijten ooit vervaardigd.
De Kaukasische traditie is zeker niet het resultaat van een verfijnde en grondig uitgewerkte studie; het is de boude en krachtige expressie van een volk dat haar traditie tot kunst verheft. De knopers uit de Kaukasus hebben steeds zeer ambachtelijk gewerkt op eenvoudige weefgetouwen in hun huizen of boerderijen. Dit spontane, gevoelsmatige werk liet alle vrijheid qua kleur en tekening en ieder uit het gezin kon er zich op eigen artistieke wijze in uitdrukken.
De revolutie van 1917 met de komst van het Sovjetregime in de drie Kaukasische republieken had dramatische gevolgen.
De systematisering van de werkmethodes (opgelegde tekeningen, controle en standaardisatie van materialen, vaste werktijden, ...) samen met de centralisatie van het werk in ateliers, legden aan diegenen die voorheen door hun individualisme en persoonlijkheid de traditie in ere hielden, het werken in ploegverband op.
Het spontane diende plaats te maken voor rigide planning en rentabiliteit. Het werk verloor haar authenticiteit, het ambachtelijke diende haar identiteit op te geven en werd niet meer dan een flauwe doorslag van haar verleden, ook al was het technisch gevorderd.
De Kaukasische tapijten uit de 19de eeuw zijn de laatste getuigen van lang vervlogen tijden en reminiscenties van een nu vervreemde identiteit.