Aan het einde van de 19e eeuw werden in Mushkabad, Sarouk en Mahal (Noordwest-Perzië) tapijten van zeer hoge kwaliteit vervaardigd.
Oorspronkelijk was de productie hoofdzakelijk bestemd voor plaatselijk gebruik. Pas in 1875 bereikte de uitvoer naar het Westen een opmerkelijke versnelling. Grote tentoonstellingen van islamitische kunst in Wenen en Parijs (de eerste in hun soort), versterkten de rage voor oosterse tapijten.